Suceava    -    Benadeeld Wereldcultuurerfgoed ? In het noordoosten van Roemenië in het vroegere vorstendom Moldavië verbergt zich nog een wereldcultuurerfgoed van de Unesco. Het staat in de hoofdstad van Moldavië Sucueva, Als men Suceava nadert lijkt het weinig vrolijk. Waar de kerkburchten  in een ander deel van Roemenië vervallen zijn blijkt hier het geloof te herleven en worden nieuwe kloosters en kerken opgericht zoals ook in Suceava.

Nadat in 1675 de hoofdstad van Moldavië naar Iasi verlegd werd, kende Suceava een duidelijk economische en culturele achteruitgang. Momenteel is Suceava een moderne industriestad met 120.000 inwoners die aan een veelvoud van betonburchten niet te klagen heeft, maar die toch nog een rijke culturele erfenis uit de bloeitijd van de Middeleeuwen van de ondergang kon redden. Tussen grauwe huurkazernes ontdekten wij plotseling de in 1535 door Petru Rares, de zoon van Stefan de Grote, gebouwde "Biserica Sf. Dumitru "( li ). De klokkentoren op de voorgrond werd in 1560 toegevoegd.

Het oudste gebouw en tevens cultureel erfgoed ontdekten wij in een zijstraat. Wij konden moeilijk geloven dat deze nieuw uitziende kerk uit de 14e eeuw stamde. De naam blijkt te kloppen, het kenteken van de Unesco vinden wij echter niet. De status van de kerk weinig eer aandoende, werden scheuren in de waardevolle fresco's met kleefband overdekt. De kerk stamt oorspronkelijk uit de 14e eeuw. De Woiwodenvorst Petru I Musat verlegde de hoofdstad van Moldavië van Siret naar Suceava en liet hier tot 1388 een bisschopszetel bouwen, evenals de "Biserica Sf. Gheorghe Mirauti "als kroningskerk voor de volgende Moldavische vorsten.

Wij gaan binnen en vinden de kerk schijnbaar verlaten. In alle rust kunnen wij de wondermooie in oker, bruin en goudtonen wandschilderingen bewonderen. Tijdens de heerschappij van Stefan de Grote ( 1433-1504 ) werd de kerk verwoest, doch hij richtte op de ruïnen een nieuw bouwwerk op en werd zo hun tweede stichter. De zuilen stammen uit de 17e eeuw en vervangen zo de oorspronkelijke muur tussenwand tussen de inkom en de gemeenschapszaal. Vanuit de gemeenschapszaal ( naos ) blikken wij op de ikonostase, waarachter zich de altaarkamer verbergt. Typisch voor kerken in Byzantijnse stijl is de koepel in het dak boven de naos, die hier op vier stenen rondbogen rust. Hij zal de kamer hoogte geven.

Een ander Byzantijns kenmerk, dat wij nog zullen tegenkomen zijn drie absissen in de vorm van een klaverblad. De absis achter de ikonostase wijst naar het oosten, de beide andere naar het noorden en zuiden. De ikomostase beeldt de scheidingslijn uit tussen de hemelse en aardse wereld. Door de deur in het midden, de zogenaamde koningsdeur, die als herinnering aan het gordijn in de joodse tempels meestal uit stof bestaat, mag ook hier enkel door de priester of diaken voorbij gegaan worden. De opbouw van de beeldwand volgt ook vaste regels.

De christelijke waarheden zullen door hen aan de gemeente veropenbaard worden. Boven de deur is een afbeelding van het laatste avondmaal en links en rechts ervan Bijbelse scenes die een kunstig geschilderd catechismus voorstellen. Daarboven troont Jezus met links Johannes de Doper, de moeder Gods en verder aartsengelen, apostels en heiligen. Dit gewichtigste deel van de ikonostase wordt de "Voorspraakgroep "genoemd. Van een jonge priester vernemen wij dat er van de Unesco geen geld komt voor herstellingen, dat dit naar de meer gekende kloosters gaat. De toelage die men kreeg was zelfs niet voldoende om wegwijzers naar de kerk te plaatsen. Uitzicht op de kerk met de Oost-absis. De huidige toestand berust op herstellingen van einde van de 19e eeuw en verdere instandhoudingswerkzaamheden tussen 1996 en 2000. Van de oude buitenwandbeschildering zijn slechts enkele stukken meer zichtbaar.

De Roemenen zijn niet alleen bekwaam in het herstellen van kerken, maar ook bij de herstelling van banden. Dit gebeurt bij de "Vulkanizare "die men praktisch in elk dorp aantreft en in het kleinste huis plaatsvindt. Wanneer wij in afwachting van de herstelling van onze band het reservewiel uit de koffer wilden halen, werd dit vriendelijk afgewimpeld. Men nam het wiel met de defecte band, men begoot het met een vloeistof en stopte de drie gevonden gaatjes met een gummipropje. Alles duurde slechts enkele minuten en kostte 2,5 euro en de band hield stand tot huis.

 

De afmetingen van het  Bicazravijn laten zeker niets te wensen over. ( " Rezervatia Cheile Bicazului "). Hij is ongeveer 5 km. lang. Op twee ietwat bredere plaatsen kan de toerist er houten maskers en huishoudspullen kopen, als ook bestikte kledingstukken. Langzaam slingert de weg zich langs bizarre rotsen rivierafwaarts. Wij werpen een blik op de 1120 m. hoge klimrotsen "altaarrotsen "genoemd. Enkele km. verder stoot men op een ander curiosum en uiterst geliefd vrijetijdsgebied "Lacu Rosu ". Dit Rode Meer is genoemd naar de kleur die het uitstraalt. In 1838 gleed een deel van de rotsmassa in de rivier Bicaz en wierp een natuurlijk stuwmeer op. Het afgesloten dal liep vol water en de dennen verdronken. De toppen van die dennen steken nu nog boven het water uit en men kan er met een bootje omheen varen. Men kan echter ook te voet rond het meer wandelen wat een echt aangename tocht is.

Nadat wij via een miserabele weg naar de weinig spectaculaire pashoogte gereden zijn keren wij terug naar de kloof. Men dient voorzichtig te zijn. Op de smalle straat kan plots een onverwacht houttransport opduiken of kunnen huiswaarts kerende koeien de weg innemen.

In de 14e eeuw werd het klooster van Neamt door de leerlingen van de Servische monnik Nicodim gesticht. Men betreedt het klooster door het oudste deel van de huidige gebouwen, de Ingang- en klokkentoren. Het klooster is een geschenk van Alexander de Goede ( 1400-1432 ). Op de binnenplaats van het beroemde klooster van Neamt geven stenen in het gras de plaats aan waar de oorspronkelijke kerk heeft gestaan, die echter door een aardbeving werd vernield. Stefan de Grote ( Stefan cel Mare 1433-1504 ) stichtte een nieuwe kerk ( Maria ontslapen ) die in 1497 klaar kwam. Het werd zijn grootste schenking. Alles bij elkaar liet hij 44 kloosters en kerken bouwen. De dappere krijger tegen het Osmaanse rijk stichtte na elke gewonnen veldslag tegen de Turken een klooster.

Het klooster van Neamt is het prototype voor alle Moldavische kloosterkerken uit de 16e eeuw. Op de naar het binnenhof gekeerde zijde van de klokkentoren bevindt zich een reusachtig oog. Ik denk onvrijwillig aan een vers uit mijn kindertijd: "Een oog is dat alles ziet....." Van de pronaos ( voorhal ) kijken wij in de naos ( gemeenschapszaal )  tot aan de altaarzaal met de ikoon Maria en Jezuskind. De kerkdienst duurt hier tussen de één en de drie-en-een-half uur en zijn een lofprijzen aan Jezus en Maria.

Het klooster is sedert 500 jaar niet alleen een religieus maar ook een cultureel centrum. In de 15e eeuw ontstond hier een beroemde school van miniaturisten, in de 18e eeuw werd een eerste drukkerij gebouwd die een schrijfschool inrichtte. Vele werken werden hier in het Roemeens vertaald. De kloosterbibliotheek bedraagt 18.000 boeken, enige ervan zijn werkelijk uniek.

Voor de kloostertoren werd tussen 1837 en 1847 het rond wijwatergebouw opgericht. In het centrum van het gebouw heeft men het ronde wijwaterbekken, waarvan het water jaarlijks met Hemelvaart en Pinksteren gewijd wordt. Verder dient het gebouw als souvenierswinkel voor de toeristen. Aan de binnen zijde zijn de wanden en het dak van 1974 tot 1977 door Varahil Moraru beschilderd met scenes uit het leven van Christus.

Lang niet alle dorpen in Roemenië zien er armoedig uit. Deze houtbezitter toonde zijn welstand door een overmatige houtversiering aan de woning. De kunstige bewerking van het zinken dak was eeuwenlang een monopolie van de Tigani ( zigeuners ). Deze kunst heeft zich ontwikkeld uit de vroegere ketellapperij. Mochten ze de mogelijkheden hebben dan maakten ze zeker daken zoals de Indische pagoden.

Sovata Sovata, een gemeenschap bestaande uit een 4-tal kernen, ligt op een hoogte van 475-600 m. boven de zeespiegel, aan de voet van de "Gurhiu "bergen in de provincie Transsylvanië. In 1952 heeft Sovata stadsrechten gekregen en is tot op de dag van vandaag de enige echte stad in de "Saltland "streek. Administratief gezien behoren ook de buurtschappen Iliesi, Sacadat en Capeti tot de stad Sovata. Sovata is in binnen- en buitenland bekend geworden door zijn gezondheids- en ontspanningsmogelijkheden. Het is één van de meest bekende kuuroorden met natuurlijke zoutwaterbronnen van Roemenië. Vooral de heliothermische zoutmeren en de hieruit gewonnen modder, zijn in heel Roemenië bekend geworden vanwege de heilzame werking bij allerlei gewrichtsklachten, huidaandoeningen, kinderloosheid, etc. etc.

Een grote bijzonderheid is dat het grote zoutmeer van Sovata warm water bevat. De warmte wordt echter niet door onderaardse stromingen veroorzaakt, maar door inwerking van zonlicht. Het meer beschikt namelijk over een speciale isolerende laag die op het water drijft, waardoor wel zonnewarmte wordt opgenomen, maar niet wordt afgegeven. Gedurende de winter- en voorjaarsmaanden wordt het water tot wel 35-50 graden C. opgewarmd. Doordat het in de zomermaanden gebruikt wordt als zwembad en de bovenste laag hierdoor sterk wordt verstoord, kan de warmte ontsnappen en koelt het water weer af tot ongeveer 25-30 graden C. Naast het grote meer "Lakul Ursu "( Beren Meer ) genaamd, zijn er nog 4 andere, kleinere meren: Mogyros ( Hazelnootmeer ), Zold ( Groene Meer ) en Fekete ( Zwarte Meer ). Het Beren Meer is met zijn afmetingen van 288m lang, 132-210m. breed en bijna 19m diep veruit het grootste. Ook heeft dit meer het hoogste zoutgehalte; namelijk 256 gram per liter water!

In de boeken komt Sovata het eerst voor rond 1578. Tussen 1580 en 1711 had Sovata rond de 200 inwoners en groeide in 1750 uit door de ontwikkeling van de bosbouw naar ruim 1000 inwoners. De katholieke kerk is gebouwd in 1640, de eerste school stamt uit 1711 en pas in 1939 werd een tweede ( calvinistische kerk gebouwd. Mede door de ontwikkeling van de zoutmeren voor heilzame en toeristische redenen, groeide Sovata uit tot een dorp met 2.000 inwoners in 1900 en bereikte in 1910 de grens van 3.000 inwoners. Pas sinds 1952 werde stadsrechten aan Sovata toegekend.

Sighiþoara (Schäßburg) Sighisoara wordt de beste bewaarde middeleeuwse stad van Midden- en Zuideuropa genoemd, die bijna volledig door een vestingmuur omgeven is. Van op de Hermann Oberth plaats ( een beroemde zoon uit de stad ) kijken wij naar de bovenstad, de eigenlijke citadel die meer dan 150 eeuwenoude woonhuizen omvat. Het ziet er uit als ontsnapt uit een oud sprookjesboek. Duitse kolonisten stichtten het in de 12e eeuw als "Zesde Stoel ""Castrum Sex "van een totaal van zeven stoelen ( burchten ) in Transsylvanië. Aan de onderste rand van de oude stad werd bij aanvang van de 20e eeuw een machtige orthodoxe kerk gebouwd die de gelovigen die in Roemenië maar steeds toenamen onderdak te moeten geven voor hun geloof.

Bij onze tocht naar de citadel stoten wij op een oude vestingtoren. Men noemt hem de Smidtoren, omdat de gilde van de smeden hem tot onderhoud en verdediging toebedeeld kregen. Ook de vroegere 13 torens ( thans nog 8 ) waren allen aan een gilde toegewezen, zoals de Tingieters, de Leersnijders, de Slagers......... Van op die toren werpen wij een blik op de benedenstad. Die werd in de 16e eeuw gebouwd nadat er te weinig plaats was binnen de burchtmuren. Ook dit deel bestaat uit vier smalle oude straten op één uitzondering na. Even werd er gedacht om de hele stad af te breken om aan "moderne "gebouwen plaats te bieden. Er werd een sleuf in de onderstad getrokken en daar bevindt zich nu een blokkendoos van een warenhuis. Sighisoara overleefde echter de omwenteling. Talrijke trappen en steegjes slingeren zich langs de huizenrijen naar de bovenstad toe. De beroemdste toren van de stad, tevens herkenningspunt is de klokkentoren die de onder- en bovenstad deelt, verenigt en domineert en optisch in twee gelijke delen scheidt. Onder deze klokkentoren bevindt zich de eigenlijke toegang tot de citadel.

Hij bezit een dubbele poortweerstand en een oude-vrouwen ingang. Als men er onderdoor loopt en van boven terugblikt op de poort ziet men de krachtige muren uit de 14e eeuw. Ook binnen de muren van de citadel beheerst de klokkentoren het zicht. Eeuwen lang gaf hij onderdak aan het stadhuis tot in 1899 er het stadsmuseum introk wat er zich nog steeds bevindt. Na de brand in de 16e eeuw kreeg hij een nieuw dak met vier zijtorentjes en een nieuw uurwerk. Beroemd zijn de kleine roterende figuren die om het uur in beweging komen. Terug naar de onderstad lopen wij langs een grote opening in de muur met een houten figuur die dagelijks wisselt en de dag aanduidt. In Transsylvanië zegt het spreekwoord: "De uren meten niet de tijd, maar de eeuwigheid " Eigenlijk besluipt je het gevoel dat Sighisoara ergens in de middeleeuwen is blijven steken, en met de stad ook een beetje het hele land. In een geel huis zou Dracula - dus Vlad Tepes geboren zijn. Zeker is dat de troonkandidaat van Walachië 1431 - 1435 zich als gast in het dorp ophiel. Thans is in dit huis het restaurant "Vlad Dracul " gevestigd met het symbool, de draak van Dracula.

Filmaffiche

Van de klokkentoren leidt de torensteeg naar de burchtplaats, de grootste en mooiste plaats van de citadel. Niettegenstaande dat enkele huizen fris gerenoveerd zijn is er nog steeds de grote nostalgische prikkel aanwezig. Hier kwamen we ook in aanraking met een bedelende jongen en een vrouw die ons de halve stad achtervolgde. In het huis "de Hert "op de burchtplaats eten wij typisch Roemeens. Jaarlijks wordt hier ook een middeleeuws spektakel opgevoerd.

Na moeilijke jaren komt nu het toerisme stilaan op gang. Er wonen nu nog steeds gewone burgers in de burcht en hopenlijk blijft dit zo en wordt de stad geen toeristencentrum vol met hotels, restaurants en souvenirswinkels. Boven de burchtberg troont de Schulberg met de Bergkerk en een romantisch, ietwat verwilderd kerkhof. Er is ook de Nieuwe School waar duits en roemeens onderwezen wordt. De raketdeskundige Hermann Oberth behaalde hier in 1912 zijn diploma en keerde hier later als leraar terug. In 1923 hield hij er zijn eerste openbare toespraak over "Raketten in het planetenruim "

De weg naar de school is moeilijk en bij slecht weer glibberig, daarom werd in 1642 een eikenhouten studententrap aangebracht. Momenteel is de kerk een museum geworden. Onze gids wijst ons op een detail. Op een fresco ziet men de Heilige Drievuldigheid. Het verassende is dat het linker hoofd van een vrouw is, misschien een vroege emancipatiebeweging??? De benedenstad ligt ingebed in een idyllisch landschap waar nog 900 jaar oude eiken groeien. Er was daar een "Dracula-Themapark "gepland. Door nogal wat tegenstand is dit plan ten val gebracht. In de benedenstad bevindt zich het eerbiedwaardige Hotel Steaua. Een terugblik op het heuvelachtige daklandschap van Sighisoara. Anders dan de betonnen eenheidssteden vertelt hier ieder gebouw de eeuwenlange strijd tegen vijandige overvallen, overstromingen, branden en de pest, die de stad onderging en steeds weer te boven kwam.

BRAN &  BUCEGI  NATIONAALPARK Dracula  als  toeristenmagneet Onze camping in de Dracula-stad Bran bevindt zich op ongeveer 25 km. zuidelijk van Brasov ( Kronstadt ) onmiddellijk aan de voet van het machtige Karpatengebergte. "Vampire Camping " werd eerst enkele jaren terug geopend en heeft voor de plaatselijke toestand een hoge standaard. De stad zelf ontplooid zich met veel nieuwbouw en de grondprijzen zijn de laatste jaren sterk gestegen. Men heeft er fastfood restaurants en souvenirswinkels. De burcht werd gebouwd in 1377 op een steile kalksteenrots. Het diende als verdediging tussen Siebenburg en Walachië en voor het innen van douanetaxen. De toestand van het slot bleef behouden zoals die destijds was.

Het idee om de burcht met Dracula te verbinden kwam in de zeventiger jaren toen het toerisme langzaam op gang kwam. Het lijkt op het kasteel van Dracula in de gelijknamige roman van Bram Stoker en schijnt zich als thuishaven voor de hororverhalen aan te bieden. Dit blijkt althans uit het toerisme en de marketingstrategie. De homepage http://brancastlemuseum.ro/indexfrm_en.htm van het museum geeft goede beschrijvingen van de ware slotgeschiedenis en Vlad Tepes, alias Dracula. Het kasteel was daadwerkelijk in de 15e eeuw enkele jaren in het bezit van Vlad Tepes ( Dracula's grootvader ). Hijzelf heeft er zeker 2 maanden verbleven, maar dan als gevangene. Een nauwer verband is er niet. Het niet aanwezig zijn van een vampierenspoor ontneemt echter niet de schoonheid en betekenis van het kasteel.

De stad Brasov gaf het kasteel in 1920 - nadat het lange tijd als woudkantoor gediend had - aan de koningin Maria von Sachsen-Coburg und Gotha, die het restaureerde, wit liet schilderen, meubileerde en aan haar wensen aanpaste. Na de machtsgreep in 1948 moest de Koninklijke familie het land verlaten en de burcht werd staatsbezit. In 1957 werd het een museum waar men thans nog steeds meubels uit de 16e tot 19e eeuw kan bwonderen. Ook is er een geheime gang te bezichtigen. De binnenplaats van het kasteel had de koningin met bloemen laten beplanten en ze had een lift laten installeren. Van de vele balkons en terrassen is er een mooi uitzicht op de omgeving. Wat de toekomst van het kasteel zal zijn is onduidelijk. Op 25-05-2006 werd het slot feestelijk terug geschonken aan de zoon van de koningin, de 68 jarige, in Amerika wonende Dominic Habsburg. Drie jaar lang zal het slot zeker nog een museum blijven. Wat daarna zal gebeuren is onduidelijk, te meer daar de familie weinig ingenomen is met de vampiercultus.

 

Braşov &  Ciucasbergen Wat doen de Roemenen zelf op een zondag. Zij gaan picknicken langs de rivieren en hellingen ten zuiden van Brasov, richting Ciucasgebergte. Overal zie je rook opstijgen daar waar gegrild wordt. Zelfs als wij op de pashoogte ( Pasul Bratocea, 1263m ) halt houden en te voet verder willen naar de top Ciucasgipfel ( 1954 m.) komen we nog groepjes mensen tegen. De rotsen hebben eigenaardige formaties en dragen ook dergelijke namen zoals de Sfinxul Bratocei. Bij een zendmast slaan wij nog eens linksaf om de Zuidoostelijke uitlopers van het massief met de Zaganuspis ( 1817 m. ) Na het onweer dat wij gelukkig ontliepen rijden wij terug richting Brasov. De straat loopt voorbij aan een Roma nederzetting. Er wonen ongeveer 10.000 personen in de streek van Sacele. Een beek loopt tussen hen en de rest van de stad. Ze wandelen over een heuvelkam.

Wij willen op deze avond de stad Brasov bezoeken. Aanvankelijk schrikken de betonblokken van de zesde grootste stad van Roemenië ( 283.000 inw. ) ons af, doch hoe meer wij de oude stadskern naderen hoe bekoorlijker die wordt. Het hart van de stad is de Piata Stafului waar zich het vroegere stadhuis bevond ( thans museum ). Vastgezet tussen een nooit eerder geziene reeks straatrestaurants zien wij links de toren van de orthodoxe kerk. Het bouwwerk werd in 1896 voltooid en is de perfekte kopie van de Griekse kerk in Wenen.

Deze plaats ligt aan de rand van de berg Tampa met uitzichtplatform, waarnaar een stoeltjeslift gaat. De stad was altijd al een drijvende economische motor van Roemenië. De stad werd gevormd in de 13e eeuw door Duitse Ridderorden. Deze werden later verdreven en de stad werd door de Sachsen overgenomen. In de knik van de Karpaten gelegen was het ook een belangrijke grensstad voor het Osmaanse rijk, die het regelmatig aanvielen. De stad werkte zich echter steeds snel weer op. Zo blijkt het ook nu nog heden ten dage. Als universiteitsstad is ze ook geliefd bij buitenlandse investeerders. De Zwarte kerk ( biserica neagra ) is de grootste laatgotische hallenkerk ten oosten van Wenen. De stadhuistoren stamt uit 1420.

Overal hangen reclameborden voor de nieuw geopende Carrefour. Deze keten en Metro zijn in het westelijk landsdeel reeds goed vertegenwoordigd. Tesco en Interspar laten zeker niet lang op zich wachten.

Ook hier werden de muren ingericht als logementen in meerdere verdiepingen. Het gele gebouw rechts was vroeger het stadhuis en is thans een museum. Wij leren er ook dat de erkenning als wereld cultuurerfgoed soms problemen oplevert.

Omdat de burcht ook meermaals het slachtoffer van brand werd hangen nu op verschillende plaatsen brandblusapparaten. De weerkerk van Prejmer is de grootste en meest oostelijk gelegen van alle Transsylvaner kerkburchten en werd dus overvallen door Mongolen, Tartaren, Turken, Kozakken........... Vijftig maal werd Prejmer beschadigd en weer hersteld, doch slechts eenmaal werd ze ingenomen. Een zwaar metalen hekwerk wijst er op dat men zich steeds diende te verdedigen

Ook hier moet men naar het dorpscentrum om de kerkburcht te vinden. Rond de voormalige slotgracht groeien nu grote kastanjebomen. Deze kerk werd tussen 1280 en 1300 gebouwd. Bijna volledig rond lopen drie muren met een omvang van 430 meter. Aan de binnenzijde is ze 12 meter hoog en aan de basis 4 meter dik. Zeven vierhoekige torens flankeren de muur ( links de enige met plat dak waarin een kapel met waardevolle fresco's. Zoals in vele andere kerken hangen hier ook nog tapijten die door de kooplui die met de Tartaren handel dreven werden meegebracht. In het midden van de kerk staat een bank die er na de brand van 1595 werd geplaatst. Ze heeft geen leuning en was voor de vrouwen omdat ze zo hun versieringen aan de kleding niet zouden beschadigen. Ook nu is er de zondag nog een dienst alhoewel voor een sterk ingekrompen gemeente. Boven de ingang prijkt een pelikaan die zichzelf prikt om zijn bloed te geven aan de jongen wegens gebrek aan eten. In het oude Europa was dit een symbool voor de Passie van Christus.

De burcht werd meermaals verwoest door aanvallen, branden, overstromingen, pest en sprinkhanenplagen. Merk op de hiernaaste foto de vele pekneuzen op aan de bovenste muurrand. Links het huisje van de conciërge, vroegere stadhuis. Zoals bijna elk uurwerk van de burchtkerken staat het ook stil, men vraagt zich af wanneer die voor het laatst geslagen heeft.

Cârţa De camping van Carta was ons aanbevolen door de campingbeheerders van Aurel Vlaicu en stelde ons zeker niet teleur. Deze camping ligt in een architectonische solide Roma kwartier, de zogenaamde Ziganie en is slechts over een hobbelige weg te bereiken. De naam is "de Oude Wilg "en het zijn Nederlandse eigenaren. Het is een jong stel dat elkaar ontmoette in Nederland waar de Roemeense man aan de kunstacademie kwam studeren.

Hij nam zijn Nederlandse vrouw mee naar zijn geboortestreek en daar openden ze samen een camping met een kunstzinnige inslag. De oude paardenstal werd liefdevol gerestaureerd, modern uitgerust, beschilderd, en gedecoreerd.

De samenstelling van de bevolking schijnt hier te veranderen. In Carta stoten wij bij een wandeling op een Roma familie. Van verre lijkt het idyllisch doch als men het nader beschouwd is het meer een getto. Zaken als dakpannen blijken voor Roma onbetaalbaar. Meestal liggen de huizen in de buurt van de andere bont geschilderde woningen van de andere inwoners. Sommige huisjes zijn eigendom van Duitsers die hier vroeger woonden en nu slechts op verlof hier naar toe komen. Carta heeft ongeveer 1200 inwoners en werd door de Siebenbürger Sachsen gebouwd wat men kan zien aan verschillende Duitse opschriften aan de huizen.

Daar het de eerste maal is dat wij met Roma in contact komen zijn wij verrast dat ze zo direkt overkomen en trots zijn Roma te zijn. Sommige taferelen choqueren soms wel zoals de groep die een paard vastbonden met de poten en het op zijn zij legden. Wij dachten dat ze het zo maar zouden slachten, doch het bleek dat het dier enkel diende gecastreerd te worden en dat werk gebeurd door hen gewoon in de natuur. Als paardenhandelaars kennen ze de knepen van het vak en sparen de kosten van een dierenarts uit. Eén familie wachtte geduldig tot de bewoner van de enige caravan op de camping hen zou fotograferen om een kleine fooi te verdienen. En een ouder persoon bedelde meermaals om sigaretten. Wij hadden die niet en betaalden cash. Daarvoor poseerden ze graag. Nadat de beelden geschoten zijn en ze er iets aan verdienden laten ze ons verder met rust.

Carta heeft ook nog een andere bezienswaardigheid. Aan de rand van het dorp, tussen bloeiende weiden ligt een ruïne. De Cisterciënzers stichten in 1202 het meest oosterse klooster in Europa. Het middenschip is ingestort, doch het koor wordt nu nog gebruikt voor de godsdienstoefeningen. De monniken brachten met deze abdij de gotiek naar Siebenbürgen. De abdij was geen lang leven beschoren. Meermaals werd ze door de Turken vernield, doch telkens weer opgebouwd. Toen onder de Wiener abt Bärenfusz de zedenloosheid toenam, hief koning Matthias Corvinuns het klooster in 1474 op en gaf het aan de stadskerk. We klimmen de 54m. hoge abdijtoren op om een foto van boven te nemen.

Bâlea & Sâmbatâ  -  Geliefd skigebied en aktief klooster Wil men van Carta in de indrukwekkende bergwereld van de Zuidkarpaten stijgen, dan kan men gewoon de baan naar Brasov oversteken en men staat aan de voet van de bergen. Men rijdt via de 7c naar de voet van de Baleawaterval op 1234 m. hoogte over een sterk stijgende weg.

Wij willen naar het gletsjermeer verderop, doch dit bleek onmogelijk daar er nog te veel sneeuw lag. Wij moeten noodgedwongen met de gondel als wij hogerop willen. Ietwat verder oostwaarts rijden wij opnieuw van de hoofdweg een smal dal in en komen in het stadje Sambata en treffen er een levendig klooster aan.